Tim Kemple is de soort fotograaf die er alles voor over heeft om de beste foto te schieten, of het nu klimmen, kruipen is of met zijn apparatuur aan een touw hangen betekent. Hij is een actiefotograaf die te vinden is op plaatsen waar anderen niet komen - of niet kunnen komen. We zijn gaan zitten en hebben een praatje met hem gemaakt.
De foto‘s van Tim Kemple nemen kijkers meteen mee naar het centrum van zijn avonturen, die begonnen met weekenden in zijn kindertijd die gevuld waren met klimmen, skiën en het maken van trektochten. Tegen de tijd dat hij op de middelbare school zat, nam hij een camera en een videocamera mee om zijn avonturen vast te leggen. Toen hij 19 was, belandde zijn foto voor het eerst op de cover van het tijdschrift Climbing. Vandaag de dag reist hij de wereld rond voor zijn werk tijdens zijn eigen avonturen in zowel fotografie als video, met Camp4 Collective, en heeft hij meer dan 240.000 volgers op Instagram. Profoto heeft hem kunnen ontmoeten voor een interview net na een opname waarbij hij samen met bergbeklimmers hoog boven de zee in Mallorca hing.
Hoe is het gekomen dat je fotografie als je carrière hebt gekozen? En waarom fotografie van actieve buitensporten?
Eerlijk gezegd, denk ik niet dat het een bewuste keuze is geweest. Het was iets wat ik deed, waarin ik beter wilde worden en waarmee ik me actief bezig hield. Ik had gewoon op een gegeven moment het geluk dat ik geld kon verdienen met mijn kunst, en al snel werd het mijn carrière.
Wat vind je het meest fascinerende aan fotograaf zijn?
Ik denk dat hetgeen dat me fascineert als fotograaf met de tijd verandert. Ik ben iemand die altijd nieuwsgierig is naar het onbekende of wat ik nog niet gezien heb. In het begin vond ik alleen de actie belangrijk. Ik wilde foto’s maken die posterwaardig waren en die mijn vrienden wel op hun muur zouden willen hangen. Vervolgens heb ik me een tijdje bezig gehouden met het verkennen van technologie op ongekende manieren, ik gebruikte camera’s en verlichting om sets te creëren die surreëel waren. De laatste tijd ben ik echter op zoek gegaan naar verhalen. Echt gebeurde verhalen over mensen en plaatsen die je mogelijk niet had verwacht of die je nog nooit eerder gezien hebt.
Hoe heb je geleerd te fotograferen en de verlichting te doen? Waarom is licht belangrijk?
Haha! (lacht) Ik las skate- en fashiontijdschriften en ging vervolgens naar buiten om de foto’s die ik gezien had na te maken - alleen met de achtergronden die ik had in de achtertuin, dus het werden meer buitenfoto’s. Ik lach erom, want mijn eerste flitser was gewoon een goedkope, oude speedlight die ik niet eens kon inschakelen, dus ik zette mijn camera op een statief, stelde een langere belichtingstijd in en telde af... 3, 2,1 en op 1 duwde ik de sluiter af en mijn vriend flitste dan met de flitser. Een paar van die foto’s zijn zelfs in tijdschriften gepubliceerd, volgens mij.
Je bent ooit begonnen met het maken van dia’s. Welke invloed heeft digitale fotografie op je werk gehad?
De realiteit is dat digitale camera’s een revolutie teweeg hebben gebracht met wat er qua verlichting mogelijk is, omdat je in real time kunt experimenteren. Flitsers hier naartoe verplaatsen, meer vermogen daar toevoegen. Alles in real time. Ik weet dat de gasten die fashion fotografeerden dat al langer deden met Polaroids, etcetera, maar voor mij en mijn vrienden, die dia’s maakten, was die onmiddellijke feedback levensveranderend.
Wat was je 'grote doorbraak' en hoe gebeurde dat?
Ik kan niet zeggen dat ik ooit een 'grote doorbraak' heb gehad. Het is een kwestie van geluk hebben geweest, en een beetje vaardigheid bij elke stap op weg ernaar toe. Ik begon met het foto’s maken voor tijdschriften, vervolgens kreeg ik op den duur reclamemakers die mijn foto’s wilden gebruiken. Ik heb een paar jaar lang in een camper rondgereisd. Gewoon foto’s maken, klimmen, skiën, de westkant van de Verenigde Staten ontdekken. Uiteindelijk werd het een beetje gestresst om al mijn apparatuur in een camperbus te hebben, en ik moest alles soms weken achter elkaar achterlaten toen ik meer fotografeermogelijkheden aangeboden kreeg en ik meer buiten de V.S. begon te reizen.
Wat is je huidige ambitie als fotograaf?
Nu? Ik zeg er het volgende op: toen ik begon als fotograaf wilde ik mijn publiek tevreden stellen. Dat was mijn maatstaf voor succes. Als zij tevreden waren, was ik tevreden. Op dit moment wil ik meer foto’s maken en verhalen vastleggen die mijzelf blij maken. Dit is mijn kunst, dit is mijn mening, als je het ook mooi vindt, leuk. Zo niet, prima. Ik vind het spannend om technologie te blijven gebruiken om perspectieven vast te leggen, en de aandacht te vestigen op mensen en plaatsen die wat minder bekend zijn.
Hoe heb je kennisgemaakt met Profoto-apparatuur?
Mijn eerste 'studio' verlichtingskit was een gebruikte, en misbruikte, originele Profoto Pro-7B die ik op eBay had gekocht. geen grap. Ik heb dat ding jarenlang gebruikt. Trok het overal met me mee, kilometers ver de bossen in. Naar bergtoppen. Dat ding was een monster, en het heeft alle harde klappen doorstaan. Dit was tijdens mijn meer 'experimentele' fase, dus het idee van ontzettend veel licht hebben om mee te spelen vond ik wel aantrekkelijk. Toentertijd hadden we ook nog geen HSS, dus voor opnamen op klaarlichte dag had je meer vermogen nodig dan vandaag de dag. Daarna heb ik de Profoto B1’s gekocht, meteen zodra ze verkrijgbaar waren. Die hebben samen met mij de hele wereld afgereisd.
Wat voor effect hebben de B1 en HSS gehad op je fotografie en je vermogen om de foto’s te schieten die je in gedachten hebt?
Laten we eerlijk zijn: door de B1’s is de technologie van verlichting niet veranderd. Wat ze me wel gebracht hebben is veel licht, krachtige verlichting, naar plaatsen waar meer mensen nodig waren, meer teamleden, beter weer en meer tijd nodig waren, mogelijk gemaakt hebben. In feite hebben ze alle voordelen van speedlights in een krachtigere flitser verpakt.
Ik fotografeer ook veel snelle actie, dus waar HSS vaak toegepast wordt om het omgevingslicht van de zon te verminderen, gebruik ik het ook om mooie momenten in actiesporten te bevriezen. Of het nu om een Olympische atleet in de superpipe gaat of een ultrarenner in de Alpen, HSS is een functie die ik elke dag gebruik als ik op locatie schiet.
Hoe belangrijk is de draagbaarheid van de B1 over de jaren voor jou geweest?
Eén opname die me met name bij staat, was met The North Face in Hokkaido, Japan vorig jaar. Ik werkte met snowboardster Kaitlyn Farrington, die Olympisch goud heeft, en we hadden maar één middag om 'de foto' te maken. Bij Kaitlyn werd een aangeboren afwijking aan de wervelkolom vastgesteld niet lang nadat ze de gouden medaille had gewonnen in Sochi, wat betekende dat ze niet meer aan wedstrijden kon deelnemen, maar ze kan grote berglijnen nog prima aan. Ik wilde het enthousiasme en de energie van Kaitlyn’s persoonlijkheid en haar stijl van snowboarden vastleggen in de foto’s die we maakten... gewoon tijdens het bochten pakken, niet in de halfpipe, zoals ze gewoonlijk op foto’s staat.
Helaas was het een koude, winderige dag en het sneeuwde; we konden maar net aan 3 meter voor ons zien. Op een of andere manier, ondanks alles, vonden we een prachtige boom in het midden van een steile helling, waarop nog niemand een spoor had achtergelaten. We namen de B1 mee naar boven en we hadden maar één bocht nodig. Eén bocht om de perfecte foto te maken ondanks de sneeuw, kou en het afnemende licht.
Als je tips zou kunnen geven aan fotografen, die succesvol willen worden, wat zou je dan willen zeggen?
Het maakt niet uit wat soort fotografie je beoefent, blijf dicht bij jezelf en je eigen persoonlijke interesses. Produceer werk dat een mening weergeeft en probeer niet net als alle anderen te zijn. Fotografie is net als muziek: iedereen heeft zijn eigen smaak. Sommige mensen houden van Metallica, anderen luisteren graag naar Katie Perry. En of je ze nu leuk vindt of niet, je kunt niets inbrengen tegen het feit dat ze allebei succesvolle artiesten zijn. Blijf dus jezelf, zorg dat je een mening hebt over wat je doet, en maak onvergetelijk werk. Sommige mensen zullen er weg van zijn, anderen wat minder, maar dat is toch juist goed? Het laatste wat je wilt, is werk maken dat zowel jij als je klanten gewoon 'OK' vinden.
