In de schijnwerpers is een reeks artikelen waarin aanstormende fotografen, die op het punt staan door te breken, centraal staan. In dit eerste artikel stelt fashion- en beautyfotografe Pauline Darley zichzelf voor en vertelt ze hoe ze begonnen is als fotografe.
Tien jaar geleden gaven mijn ouders me mijn eerste DSLR cadeau voor mijn 18e verjaardag. Ik was pas korte tijd daarvoor geïnteresseerd geraakt in fotografie. Ik vond het leuk om composities te vinden en een verhaal te vertellen met slechts één enkele foto, maar ik moest mezelf nog wel ontwikkelen en leren hoe de camera werkte (bijvoorbeeld de belichting, de brandpuntsafstand, sluitertijden, ISO, enz.).
In die tijd studeerde ik Informatie en Communicatie en alle fotografie-activiteiten deed ik ernaast. Mijns inziens was mijn ontwikkeling vrij natuurlijk. Ik wilde nooit professioneel fotograaf worden en ik heb aardig wat geluk gehad dat het vanzelf op deze manier is gegaan.
Ik was geïnteresseerd in het fotograferen van mensen, dus ik maakte foto‘s van mijn vrienden, vrienden van mijn vrienden, enzovoort. De mond-tot-mondreclame werkte, ik kreeg opdrachten binnen en mensen boden aan om model voor me te staan, en vervolgens begonnen merknamen en weekbladen contact met me op te nemen en boden ze me werk aan.
Aan het einde van mijn examenjaar moest ik een keuze maken: doorgaan met studeren of kijken of ik als fotograaf kon werken. Ik had geluk, want vanaf de eerste maand ging alles goed! Niet elke maand was even gemakkelijk natuurlijk, maar als ik nu, 7 jaar later, terugkijk, ben ik blij dat ik nog steeds in de fotografie zit. Mijn ambities zijn veranderd, mijn werk ook, maar ik heb nog steeds veel plezier in wat ik doe.
Vandaag de dag is er één constante in al mijn foto‘s: het menselijke element. Ik hou van portretten, fashion en beauty, zowel buiten als in de studio. Ik vind het leuk om mezelf in deze gebieden te verdiepen, alles spreekt me aan. In de studio kan ik de belichting regelen en een specifieke opstelling creëren en daar voel ik me echt thuis.
Ik ben begonnen met buiten te fotograferen en in het begin maakte ik nooit gebruik van een flitser. Ik was terughoudend met de flitser, omdat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan, ik had er geen controle over. Het leek makkelijker om gewoon naar buiten te gaan, op zoek naar het perfecte daglicht. Het buiten werken heeft me wel veel geleerd, omdat ik gedwongen werd foto‘s te maken bij allerlei soorten licht en te leren welke instellingen het beste vond. Ik oefende veel en probeerde een eigen stijl te ontwikkelen. Maar na verloop van tijd had ik toch het gevoel dat ik de flitser opnieuw uit wilde proberen. Drie jaar na aanvang investeerde ik in mijn eerste flitsset. Foto‘s maken met aanvullend licht opende een hele nieuwe wereld voor me: ik kon alle soorten licht maken die ik wilde en spelen met de in- en opstellingen en hoe het licht viel. Ik was niet meer afhankelijk van omgevingslicht. Nu had ik er wel controle over.
Ik had geluk dat ik deze wereld binnenstapte met behulp van mijn partner Maxime Stange.